«مردی که می‌خندد» آخرین رمانی است که ویکتور هوگو در ژوئیۀ 1866، در بروکسل، نگارشش را آغاز می‌کند و دو سال بعد، در اوت 1868، آن را به پایان می‌رساند. هوگو در این اثر بیش از هر اثر دیگرش به مخالفت با اشرا‌ف ‏سالاری برمی‌خیزد و در نامه‌‏ای به اُگوست واکری، شاعر و روزنامه‏‌نگار فرانسوی سدۀ نوزدهم، می‏‌نویسد: «این کتاب شرح‌حال انگلستان نیست، شرح‌حال بشریت است. مردی که می‏‌خندد اثری انسانی است.»و می‌‏گوید: «من اشرافیت انگلستان را بی‏‌طرفانه ترسیم کرده‌‏ام و خواسته‌‏ام در هر سطر خواننده را به تفکر وادارم. خوانندۀ راستین خوانندۀ متفکر است و من آثارم را برای چنین خواننده‏‌ای می‏‌نویسم؛ و تو، هرکه باشی، اگر هنگام خواندن می‏‌اندیشی، آثارم را به تو پیشکش می‏‌کنم.»
امیل زولا از مردی که می‏‌خندد به‏‌عنوان اثری والا یاد می‏‌کند و بسیاری این اثر را مهم‏ترین اثر هوگو به ‏شمار می‏‌آورند.