سلین مبتکری بزرگ در زبان ادبی فرانسه بود. در دو رمان اولش، سفر و مرگ قسطی، با استفاده از زبانی منحصربه‌فرد مبتنی بر گویش طبقه‌ی فرودست (آرگو)، اصطلاحات پزشکی و ملوانی، نوواژه‌ها، فحاشی و زبان عامیانه‌ی سربازها و خلافکارها منتقدان را غافل‌گیر کرد.
همچنین با استفاده‌ی نامتعارفش از سه‌نقطه (…) و علامت تعجب (!) نقطه‌گذاری خاص خودش را ابداع کرد. مرلین توماس، منتقد ادبی، درباره‌ی نقطه‌گذاری سلین نوشته: «کمابیش مشابه نقطه‌گذاری مزامیر است، متن را به واحدهای آهنگین تقسیم می‌کند نه واحدهای نحوی، اجازه‌ی تغییر ریتم می‌دهد و شاعرانگی هذیان‌وار سبکش را ممکن می‌کند.»
سلین سبکِ ریتمیک و سکته‌دارش را «موسیقی کوچکم» می‌خواند. پاتریک مک‌کارتی، زندگی‌نامه‌نویس سلین، نوشته: «خشم سلین او را فراتر از زبان برده… برای بیان حرف‌هایش به زبانی شخصی رسیده که آمیزه‌ای از شعر و موسیقی است.»