آنچه در «میزانسن معاصر» انتظارتان را می‌کشد:
این کتاب از سیزده فصل «میزانسن از کجا آمده است؟»، «جدیدترین رویکردها در میزانسن»، «تفاوت میزانسن و اجرا»، «گرایش‌های طراحی صحنه در فرانسه»، «میزانژو متون معاصر»، «مسئله‌ی بینافرهنگی»، «تئاتر در دیگر کشورها»،« رسانه‌ها روی صحنه»، « واسازی میزانسن پست مدرن»، « تئاتر فیزیکال و دراماتورژی بازیگر»، « تفسیر نمایشنامه‌های کلاسیک»، «نمایش مصیبت روی صحنه» و «جمع‌بندی» تشکیل شده است.

درباره‌ی کتاب:
کتاب میزانسن معاصر به‌ اجرای تئاتر در ربع آخر قرن بیست و ربع اول قرن بیست‌و‌یک می‌پردازد. مفاهیمی همچون هنر اجرا، تئاتر فیزیکال، اجراهای پست‌مدرن، تئاترهای بینافرهنگی و آیینی، اجراهای رسانه‌ای و اجراهای اقتباسی را بررسی می‌کند. هنرمندان و آثار آن‌ها را معرفی کرده و با نظریات فرهنگی می‌سنجد. پرفسور پاتریس پاوی استاد مطالعات تئاتر و اجرا و مدرس دانشگاه پاریس است.

میزانسن از کجا آمده و چه مسیری را طی کرده است؟ این پرسشی است که اساساً درباره‌ی بشریت نیز صدق می‌کند و موضوعی است بسیار گسترده و فراگیر. برای اینکه بفهمیم میزانسن چه هدفی داشته و دارد، باید ببینیم اصطلاح و نظریه‌ی میزانسن از کجا آمده است. چرا میزانسن از حدود سال 1880، بُعد جدیدی پیدا کرد؟ دوره‌ای که پیتر شوندی آن را عصر «درام مدرن» (1950-1880) می‌داند. در آن زمان چیزها معمولاً مبتنی بر یک نظام مشخص روی صحنه (scene) قرار داده می‌شدند (mise). اما با ظهور ناتورالیسم و آنگاه سمبولیسم بود که میزانسن چیزی فراتر از یک تکنیک شد. بدین معنا که خود هنر بود. حتی گاهی خود را از متن جدا می‌کرد. یک عمل صحنه‌ای بود که می‌خواست قواعد خود را داشته باشد.